Ο Θεός του χωροχρόνου

Ο Κώστας μπήκε στο γραφείο του.
Έκανε καθημερινά 31 λεπτά για το γραφείο του.
Έπαιρνε το λεωφορείο που πέρναγε 08:29 έξω από το σπίτι του το οποίο έκανε 12 λεπτά να φτάσει στον προαστιακό της Κάντζας. Από κει, έπαιρνε μετά από 2 λεπτά τον προγραμματισμένο για τις 08:43 προαστιακό και σε 13 λεπτά ήταν στη Νερατζιώτισσα. Από κει 4 λεπτά περπάτημα και έφτασε. Ακριβώς 09:00.
Στο γραφείο του ήταν ήδη η Σοφία, η γραμματέας του η οποία του είχε ετοιμάσει το τσάι του. 3 λεπτά βράσιμο το νερό και 1,5 λεπτό το φακελάκι μέσα στο ζεστό νερό. Έτσι μόνο το έπινε ο λόρδος.
Τα πάντα στη ζωή του Κώστα ήταν σε αριθμητική τάξη. Αν ξέφευγε έστω και ένα λεπτό από το πρόγραμμά του, πίστευε ότι όλα θα παν στραβά. Γι αυτό άλλωστε δεν έπαιρνε ποτέ το αυτοκίνητό του. Εμπιστευόταν περισσότερο τα δρομολόγια του τοπικού λεωφορείου και του προαστιακού από την κίνηση στο δρόμο.
Η Σοφία είχε μάθει το χούι του αφεντικού της και φρόντιζε να κάνει τις δουλειές της με ακρίβεια δευτερολέπτου. «Σε 4 λεπτά θα έχω στείλει το fax κύριε Κώστα» και το έστελνε σε 4 λεπτά. «Σε 3 λεπτά θα έχετε τα χαρτιά στο γραφείο σας» και τα είχε. Το ραντεβού των 2 θα είναι εδώ σε 8 λεπτά ακριβώς» και ήταν. Ακόμα κι αν έπρεπε να τον αναγκάσει να τρέχει στις σκάλες. Ο Κώστας ήταν ευχαριστημένος από την προθυμία της γραμματέως του αλλά η Σοφία το είχε πάρει τόσο ζεστά το θέμα που είχε αρχίσει να του τη σπάει. Ο Κώστας ένοιωθε ότι η Σοφία είχε αρχίσει να το παίζει οργανωτής στο γραφείο και αυτό δεν του άρεσε καθόλου. Εκείνος ήταν που είχε την αρμοδιότητα να δίνει τους χρόνους και η αλαζονεία της Σοφίας είχε αρχίσει να απειλεί την κυριαρχία του στον χωροχρόνο. Ήταν ώρα να πάρει πόδι. Η Σοφία μπήκε στο γραφείο του.

«Κύριε Κώστα, σε 5 λεπτά θα σας φέρω το υπόμνημα που μου ζητήσατε».

«Το θέλω σε 3 λεπτά Σοφία».

«Μάλιστα κύριε Κώστα»

Η Σοφία δεν πρόλαβε. Το έφερε σε 4 λεπτά. Και αυτό και το επόμενο που της ζήτησε να το φέρει νωρίτερα αλλά και το παραεπόμενο. Η Σοφία έτρεχε σαν παλαβή να προλάβει τις δουλειές αλλά δεν τα κατάφερνε. Ένοιωθε άχρηστη. Δεν ήξερε γιατί το αφεντικό της ζητούσε να γίνουν οι δουλειές πιο γρήγορα αλλά δεν είχε σημασία. Σημασία είχε ότι της το ζητούσε κι εκείνη δεν το κατάφερνε. Ένοιωθε ράκος. Σωματικό και ψυχολογικό.
Την άλλη μέρα το πρωί πήγε στο γραφείο του Κώστα.

«Κε Κώστα θα σας φέρω την παραίτησή μου. Δεν μπορώ να εργάζομαι πλέον σε αυτούς τους ρυθμούς»

«Εντάξει Σοφία»

Την ώρα που έβγαινε από την πόρτα του γραφείου για να ετοιμάσει την παραίτηση, ο Κώστας μίλησε ξανά.

«Σε πόση ώρα θα μου φέρεις την παραίτηση σου Σοφία;»

Η Σοφία κόλλησε. Ε όχι και σε αυτό ο μαλάκας.

«Εεεεε… σε 10 λεπτά κύριε Κώστα.»

«Την θέλω σε 5 λεπτά Σοφία.»

Η Σοφία κοπάνησε την πόρτα πίσω της και έφυγε από το γραφείο οριστικά. Ο Κώστας άραξε στην πολυθρόνα του και κοίταζε από το παράθυρο τη Σοφία να μπαίνει στο αμάξι της ρίχνοντας Χριστοπαναγίες. Σήκωσε το τηλέφωνο και κάλεσε ένα νούμερο.

«Παρακαλώ»
«Είμαι ο Κώστας Παπαδόγκωνας»
«Α γεια σας»
«Ενδιαφέρεστε ακόμα για τη θέση στο γραφείο μου;»
«Βεβαίως»
«Στις 14:45 ακριβώς να είστε εδώ»

Άπλωσε τα πόδια στο τραπέζι και χαμογέλασε στην εικόνα του εαυτού του που αντικατοπτριζόταν στο παράθυρο. Το ρολόι του μέτραγε τα δευτερόλεπτα και ο ήχος τον έκανε να χαμογελάει. Ένοιωθε τόσο ισχυρός ο μαλάκας. Τόσο σημαντικός.

Θεός