Για όλα φταίει η Ακρόπολη

Κλάμα και οδυρμός στην πρωτεύουσα.
Ακόμα και οι πέτρες κλαίνε για την νέα εθνική αποτυχία.
Οι οπαδοί κρεμάνε τα κασκόλ με την Ακρόπολη στον τοίχο.
Ο κόσμος μαζεύεται στις πλατείες και τα καφενεία για να δει τι θ’ απογίνει.
Η σημερινή κηρύσσεται επίσημη ημέρα πένθους για τον Ελληνικό πολιτισμό.
Ο αγώνας που έδωσε ο κόσμος ήταν σκληρός αλλά άκαρπος. Στο 90’ πετάχτηκε το Μάτσου Πίτσου και με κοντινή προβολή έδωσε το προβάδισμα στο Περού έναντι της φτωχής πλην τίμιας Ελλάδας.
Το γκανιάν δεν πήγε καλά.
Δεν φταίει όμως αυτό.
Εμείς φταίμε.
Όχι που δεν πήγε καλά.
Που τα περιμένουμε όλα από εκείνο.

Σε αυτή τη χώρα μας αρέσει να στηριζόμαστε σε μονάδες και όχι ομάδες.
Πολλές φορές όχι επειδή αυτές οι μονάδες διαπρέπουν από μόνες τους αλλά επειδή δεν έχουμε ομάδα.
Είναι όπως περιμένει ο οπαδός να μπει ο παικταράς αλλαγή και να τα κάνει όλα πουτάνα, να πετάξει 3 γκολάκια και να καθαρίσει το παιχνίδι. Αν όμως δεν το κάνει είναι κατάπτυστος και αποδιοπομπαίος, μέχρι τουλάχιστον την επόμενη στιγμή που θα το κάνει.
Άκουγα μια θείτσα να σχολιάζει τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας για τα 7 νέα θαύματα του κόσμου. Μόνο για το Κολοσσαίο κάτι είχε ακούσει από μια ξαδέρφη της που έχει ταξιδέψει πολύ στη ζωή της. Ρώμη και Παρίσι έχει πάει. Από τα υπόλοιπα 6 νικητήρια θαύματα δεν ήξερε κανένα. Αλλά παρ’ όλα αυτά της φάνηκε περίεργο που η Ακρόπολη έμεινε εκτός.
Έτσι είναι όμως. Τα φορτώνουμε όλα στην Ακρόπολη και δη στον Παρθενώνα. Όταν κάποιος στην Ελλάδα μιλάει για Ακρόπολη εννοεί τον Παρθενώνα. Σε συζητήσεις στο εξωτερικό είναι ο καλύτερος πρεσβευτής μας. Το ισχυρό μας όπλο που το βγάζουμε πάντα μπροστά λες και το έχουμε στην αυλή του σπιτιού μας.
«Γουι χεβ δι ακροπολις ιν αθενς. Εξελεντ, εξελεντ».
Και τι άλλο έχετε η επόμενη ερώτηση;
Καμία απάντηση. Σιωπή στην αίθουσα. Με μια γρήγορη ανασκόπηση ίσως ακουστούν κάτι λίγα για Δελφούς, κάτι αστέρια κάπου εκεί ψηλά και κάποια Αγιά Σοφιά που ναι μεν δεν είναι στα όρια του Ελλαδικού κράτους αλλά είναι δική μας.
Επόμενη ερώτηση.
Κι αυτή η Ακρόπολη πως προέκυψε; Πότε; Από ποιον;
«Α αυτό το ξέρω» σου λέει η άλλη. «Από τον Περικλή. Βέβαια. Αυτό είναι. Το χρυσό αιώνα του Περικλή έγινε».
Δηλαδή ποιον αιώνα ακριβώς;
Σιωπή και πάλι στην αίθουσα.
Πότε πήγατε τελευταία φορά στην Ακρόπολη;
«Αχ βρε αγόρι μου τώρα, που ν’ ανεβαίνω με τέτοια ζέστη, είμαι και μεγάλη γυναίκα». Την βλέπω όμως από την ταβέρνα στην Πλάκα που πάω και ξεσκίζω κάθε Παρασκευή βράδυ.
Στην Ελλάδα έχουμε τα κολλήματα και τα ατού μας. Αν δεν πετύχει η Ακρόπολη, το τζατζίκι και το συρτάκι καήκαμε.
«Μελίνα, μελίνα, ντοντ γιου νοου;» αναρωτιέται η γραία.
Όχι ρε φιλενάδα. Που να την ξέρει; Επειδή εμάς εδώ μας λένε ότι η Ελλάδα είναι ξακουστή και φοβερή και ότι όλοι μας προσκυνάνε, πάει να πει ότι ισχύει κιόλας;

Οι πρόγονοί μας άφησαν ένα σπουδαίο έργο απ’ άκρη σ’ άκρη της Ελλάδας. Έργο για το οποίο οφείλουμε και να είμαστε εθνικά υπερήφανοι και να το διατηρούμε αναλλοίωτο στους αιώνες.
Αυτό όμως που κάνουμε λάθος είναι ότι εφησυχαζόμαστε με αυτά που έχουμε κερδίσει ήδη και δεν κυνηγάμε άλλα. Βολευόμαστε με την Ακρόπολη και τα τουριστάκια που μαζεύει και αδιαφορούμε για ό,τι έχει οικοδομηθεί στην μετά Χριστόν εποχή. Οι μεγαλύτερες πρωτεύουσες της Ευρώπης δεν έχουν ανάγκη έναν κράχτη όπως η Ακρόπολη για να έχουν τουρισμό. Στην περίφημη λίστα με τις υποψηφιότητες άλλωστε, από Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες ήταν μόνο η Αθήνα, η Ρώμη και το Παρίσι. Οι υπόλοιπες πρωτεύουσες δεν έχουν ανάγκη τον κράχτη γιατί έχουν μάθει να διατηρούν μνημεία και κτίρια αναλλοίωτα.
Όταν έδιωξαν τη μοναρχία διατήρησαν τα παλάτια και τα έκαναν μουσεία. Κι αυτοί δεν γουστάρουν τους μονάρχες που είχαν όπως κι εμείς άλλωστε αλλά δεν κατέστρεψαν τα ανάκτορα. Τα έκαναν μουσεία. Τα κτίρια του 19ου και του 20ου αιώνα με την ιδιόρρυθμη αρχιτεκτονική δεν τα γκρέμισαν για να κάνουν ξενοδοχεία. Τα αναπαλαίωσαν και τα έκαναν κυβερνητικά κτίρια.
Εμείς εδώ κρατιόμαστε με νύχια και δόντια από ένα κτίσμα που χτίστηκε πριν 2500 χρόνια. Εκεί ποντάρουμε όλα τα λεφτά μας, χωρίς να ρωτήσουμε την ίδια την Ακρόπολη αν αντέχει αυτή την πίεση.
Είμαι σίγουρος ότι αν είχε στόμα ο Παρθενώνας (ή έστω μια φωτεινή επιγραφή) θα έλεγε με μεγάλα γράμματα:
«Φτιαξ’ τε και τίποτα άλλο ρε άχρηστοι. Όλα από εμένα τα περιμένετε»