Με ρώτησε κάποιος πως θέλω να πεθάνω.
Βασικά δεν θυμάμαι.
Ίσως να ρώτησα κι εγώ ο ίδιος τον εαυτό μου.
Δεν απάντησα ακόμα.
Δεν ξέρω δηλαδή.
Σκέφτηκα τι θα έλεγε κάποιος άλλος στη θέση.
Υπάρχουν πολλοί που λένε ότι ξέρουν πως θέλουν να πεθάνουν.
Οι πιο πολλοί λένε ότι θέλουν να πεθάνουν με τιμή.
Μαλακίες.
Πόσο διαφέρει ένας απλός θάνατος από έναν ηρωικό θάνατο;
Και τι είναι ακριβώς αυτός ο ηρωικός θάνατος;
Είναι να πεθαίνεις σώζοντας κάποιον συνάνθρωπό σου που δεν θυσιάστηκε για να σώσει εσένα;
Είναι να πεθαίνεις βγάζοντας ένα παιδάκι από τη φωτιά;
Είναι να πεθαίνεις για τον Πρόεδρο που δεν ψήφισες αλλά είναι ο Πρώτος πολίτης της χώρας σου;
Είναι να πεθάνεις στρίβοντας το αμάξι λίγο πριν πέσεις πάνω στην έγκυο που γλίστρησε στο δρόμο στη βιασύνη της να προλάβει ανοιχτά τα μαγαζιά;
Ο θάνατος είναι θάνατος.
Ακόμα κι αν σε βρει την ώρα που παίζεις με το γιο σου στο μπαλκόνι. Ήθελες να τον κάνεις μάγκα το γιο σου και αν τον μάθεις να φτύνει πιο μακριά από όλα τα παιδιά του σχολείου αλλά το παράκανες κι έπεσες κάτω. Κι αυτός θάνατος είναι.
Ακόμα κι αν σε βρει μέσα σε ένα τραμ, χωρίς να καταλαβαίνει κανείς από τους γύρω σου ότι ψυχορραγείς. Μια βόλτα ήθελες να κάνεις για να σε πάρει ο ύπνος αλλά άφησες την τελευταία σου ανάσα ανάμεσα σε μεθυσμένα παιδιά που σε κορόιδευαν που είχες αποκοιμηθεί ύπνο βαθύ μες το βαγόνι. Κι αυτός θάνατος είναι.
Ακόμα κι αν σε βρει πάνω σε μια καρέκλα με λουριά περασμένα γύρω σου και μια ένεση στο μπράτσο σου. Ήθελες να γελάσεις με τον θάνατό σου, ήθελες να περιγελάσεις το χάρο και να κάνεις τους άλλους να σε θυμούνται ως τον πρώτο θανατοποινίτη που έλεγε ανέκδοτα την ώρα της εκτέλεσής του, μπας και κρύψεις μέσα στο γέλιο σου τον φόβο που νιώθεις. Κι αυτός θάνατος είναι.
Ακόμα κι αν σε βρει επειδή μια γάτα αποφάσισε ότι πρέπει εσύ αν πεθάνεις τώρα κι όχι κάποιος άλλος. Δεν είναι ότι δεν θα πέθαινες αλλά γιατί έπρεπε να σου το πει η κωλόγατα ότι θα πεθάνεις μέσα στις επόμενες ώρες; Ήθελες να έρθει απλά, χωρίς να το καταλάβεις. Ήθελες να πεθάνεις δίπλα στην κόρη σου και όχι δίπλα στη γάτα που προβλέπει θανάτους. Κι αυτός θάνατος είναι.
Ακόμα κι αν σε βρει σε ένα ερειπωμένο σπίτι από τους Ταλιμπάν που σε κρατούν όμηρο ζητώντας την απελευθέρωση συμπολεμιστών τους. Δεν ξέρω τι δουλειά είχες να πας στο Αφγανιστάν όπως και δεν ξέρω τι δουλειά έχεις να μην πας στο Αφγανιστάν αλλά σίγουρα κάτι τέτοιο δεν το περίμενες. Κι αυτός θάνατος είναι.
Έχει τιμή ο θάνατος;
Κι αν έχει τι τιμή έχει ένα έγκλημα τιμής;
Ποιος κέρδισε στο «έγκλημα τιμής» στο Λονδίνο;
Η 20χρονη Banaz Mahmod που βιάστηκε και ξυλοκοπήθηκε από τον πατέρα της και τον αδερφό της πριν την στραγγαλίσουν και την θάψουν;
Ο πατέρας της και ο αδερφός της που την σκότωσαν επειδή τόλμησε να αφήσει τον Ιρακοκούρδο άντρα της για τα μάτια του Ιρανοκούρδου εραστή της;
Τι τιμή ένιωσαν αυτοί οι δύο άντρες;
Ποια ικανοποίηση πήραν από τον θάνατο της;
Είναι καλύτερο να πεθάνεις έτσι;
Κι αυτός θάνατος είναι.
Ίσως και να μην θέλω να διαλέξω.
Ίσως και να μην θέλω να ξέρω.
Μόνο πείτε μου τι τιμή να βάλω πάνω.
Πόσα να ζητήσω από τον χάρο.
Μη με πιάσει και κότσο.
Απροετοίμαστο το δέχομαι, κότσο ποτέ.
Neofitology 
Zήτα του τρεις ευχές
(ωραίο κείμενο ρε παπάρα)
Χωρίς να το καταλαβαίνεις, ήδη διαλέγεις… η ζωή που ζούμε προδιαγράφει τον θάνατο μας…
Απ’ τη ζωή στο θάνατο είν’ ένα μονοπάτι…
(φαντάζομαι την ξέρετε όλοι τη συνέχεια, ε; )
Για δοκίμασε (σαν απάντηση εννοώ) το …. «με αξιοπρέπεια» ή το … «χωρίς πόνο και χωρίς φόβο» …..
Εχω το θλιβερό προνόμιο , να έχω δει πολλούς ανθρώπους να πεθαίνουν , στη ζωή μου και εχω να σου πω , ότι ΝΑΙ , έχεις δίκιο , το «με τιμή» , είναι μια …ανόητη αοριστολογία .
#pascal: ευχαριστώ βρε κωλομπαρά
#martina: μέχρι κάποιο σημείο σίγουρα. Απλά μερικοί θάνατοι είναι σίγουρα απρόβλεπτοι
#rigelian: ούτε 2 δάχτυλα και κάτι για μερικούς.
#silia: αυτό ακριβώς ήυθελα να θίξω και σε κάθε περίπτωση, για τον κάθε άνθρωπο, ο θάνατος σημαίνει κάτι διαφορετικό και αξιολογείται διαφορετικά. Μακάρι όσοι πεθαίνουν να συνειδητοποιούν τον θάνατό τους και να είναι ευχαριστημένοι με όσα έζησαν μέχρι να πεθάνουν.
Όταν πεθάνω χέσε με, τα κόλυβά μου φά’τα
και πάλι ξαναχέσε με, και πάλι ξαναφά’τα.
(Κορυφάιο δημώδες, τώρα το θυμήθηκα)
Να πεθάνω άνοιξη
Διότι άνοιξη γεννήθηκα
Να πεθάνω χωρίς να αφήσω
πίσω μου εμπάθειες
Να πεθάνω και να μοιράσω κομμάτια
απ’το σώμα μου που θα είναι φορείς ζωής
Να πεθάνω με τη γεύση της πλήρωσης
Να πεθάνω με την ικανοποίηση ότι
πεθαίνω για να ξαναγεννηθώ…
εγώ πειράζει που δεν θέλω να πεθάνω;;
Sishoy, θες δε θες, το μόνο σίγουρο στη ζωή είναι ο θάνατος.
Όπως θα έλεγε και ο Θρασύβουλας:
Όλα είν’ ατμός:
Το χρήμα είν’ ατμός και φεύγει
Η δόξα είν’ ατμός και πάει.
Ζεις για λίγα χρόνια τη ζωή σου
κι ύστερ’ από λίγο, Άμωμοι εν οδώ αλληλούια!
πόση δόση της αλήθειας σου
μπορούμε ν’ άντεξουμε ..?
γαμάτο κείμενο !
Ένας φίλος είχε βρει κάποτε τον ιδανικό θάνατο για την αφεντιά μου.
Σε συναυλία του Rory, ετοιμάζεται να σπάσει την κιθάρα στη σκηνή και τότε εγώ προλαβαίνω να βάλω το κεφάλι μου από κάτω.
(ναι εντάξει λέω οτι να ναι μπας και ακυρώσω την λάμψη σου εντάξει; 😛 )
#imikrimarika: το τέλος μοιάζει με τεράστια επιθυμία. πολύ όμορφο πάντως. Δικό σου;
#sishoy: καθόλου. ούτε εγώ ακόμα.
#rigelian: καλό το δημώδες αν και μακάβριο. όλα είναι ατμός.
#misstati: ελπίζω πολλή. thanx
#purpleclementine: Κι αυτός θάνατος είναι. εντάξει, πρόσεχε μην τυφλωθείς lol.
¨οσες ελάχιστες φορές αντέγραψα, όταν πήγαινα σχολείο , δεν μου βγήκε σε καλό….
Νεοfitos: η σχέση είναι αμφίδρομη…., η ζωή μας ορίζει τον θανατό μας και ο θάνατος μας την ζωή μας…
#imikrimarika: κι εγώ μια φορά ρώτησα κάτι κάποιον στο πανεπιστήμιο για να επιβεβαιώσω την απάντησή μου και με έκανε να την αλλάξω. Εννοείται ότι ήταν λάθος. Ευτυχώς που δεν κόπηκα.
#martina: μάλλον έτσι είναι… ή μάλλον γνωρίζω πολλούς θανάτους που τους έχει ορίσει η ζωή τους, αλλά γνωρίζω και αρκετούς που προήλθαν εντελώς άσχετα.
An den bories na xeseis tha sou anevei pano kai tha pas apo dilitiriasi. Ara, trote frouta kai laxanika kai poli sousami!