Η τεράστια συνομωσία του Αυγούστου

Ανακάλυψα μια τεράστια συνομωσία.
Κάτι που μοιάζει περισσότερο με παραμύθι.
Και για πολλούς είναι ένα παραμύθι με καλικάντζαρους δουλευταράδες και τάρανδους που σκίζουν τους αιθέρες κάτω από το Αυγουστιάτικο φεγγάρι.
Δεν μπορείς να το ζήσεις από κοντά αυτό το παραμύθι.
Μόνο αν προσέξεις τον τόπο γύρω σου μόλις γυρίσεις από τις διακοπές σου, ίσως και να καταλάβεις κάτι.
Όπως τα Χριστούγεννα που κατεβαίνεις την ξύλινη σκάλα του σπιτιού σου και ξαφνικά η κάλτσα είναι γεμάτη και δεν θες να πιστέψεις ότι την γέμισε ο μπαμπάς σου με δώρα.
Κάπως έτσι γίνεται και τώρα αλλά δεν είναι Δεκέμβριος.
Είναι Αύγουστος.

Δεν έχει σημασία ποια μέρα του Αυγούστου διαπράττεται η συνομωσία..
Πολλές παλιές δοξασίες λένε ότι οι καλικάντζαροι βγαίνουν παρέα με την Αυγουστιάτικη πανσέληνο.
Αυτό όμως θα ήταν πολύ προβλέψιμο και ανόητο από μέρους τους.
Οι καλικάντζαροι, οι τάρανδοι και ένας Αϊ Βασίλης, με μαγιό και σαγιονάρες που φέρνει λίγο στον Παπάζογλου, βγαίνουν χωρίς να τους πάρει κανείς χαμπάρι.
Και εργάζονται σκληρά ώστε όταν γυρίσεις από τις διακοπές σου, να τα βρεις όλα τόσο διαφορετικά αλλά και τόσο ίδια.

Το σύνθημα δίνεται γύρω στις 12 το βράδυ, όταν ο λιγοστός κόσμος της πόλης είναι ακόμα έξω στα μαγαζιά.
Οι κινήσεις είναι πολύ προσεκτικές και μελετημένες για να μην γίνουν αντιληπτοί από εκείνους τους απαίσιους τύπους που προσπαθούν να απαξιώσουν τα παραμύθια και επιμένουν ότι δεν είναι καλό να ονειρεύεσαι και ότι είναι προτιμότερο να είσαι ρεαλιστής.
Αν τους καταλάβουν αυτοί οι απαίσιοι, το παραμύθι θα τελειώσει και η ζωή του Αυγούστου θα γίνει ξανά βαρετή.

Δεν υπάρχει πολύς χρόνος για τον αρχισυνομώτη και τους φίλους του.
Πρέπει να έχουν τελειώσει τη δουλειά τους ως τις 6 το πρωί.
Όχι ότι έχουν και πάρα πολλά να κάνουν.
Μερικές πινελιές αρκούν για να ζήσει ο καθένας το δικό του παραμύθι.

Αρκεί ένα φανάρι να μετακινηθεί μερικά εκατοστά πιο μπροστά για να το βλέπεις χωρίς να σε χτυπάει ο ήλιος.
Αρκεί ένα δέντρο να ανθίσει λίγο παραπάνω απ’ όσο αντέχουν τα κλαριά του και να γεμίσει τον κήπο με ανθούς.
Αρκεί ένα γραφείο να γίνει λίγο πιο φωτεινό ώστε η πρώτη μέρα να μην φαίνεται τόσο γκρίζα.
Αρκεί μια γιαγιά να ζήσει λίγο παραπάνω για να προλάβει να διηγηθεί άλλο ένα παραμύθι στο εγγόνι της το τελευταίο βράδυ πριν πάει ξανά στο σχολείο.
Αρκεί ένας οδηγός ταξί να προχωρήσει λίγα μέτρα παραπέρα μέχρι να βρει το τέλειο τοπίο για να πιει τον καφέ του, παρέα με μια όμορφη ανατολή.
Αρκεί ένας ζητιάνος να κοιτάξει λίγο καλύτερα κάτω από το παγκάκι που κοιμάται για να βρει το δώρο που του άφησε μια μικρή νεράιδα.

Δεν χρειάζεται πολλά ο άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος.

Μόνο ένα άγγιγμα.
Μόνο μια μικρή λέξη.
Μόνο ένα γραφικό παραμύθι.
Μόνο έναν μικρό συνομώτη.
Τον προσωπικό του συνομώτη που θα τον πάρει από το χέρι εκείνη τη νύχτα και θα τον πάει σε μια μεγάλη αίθουσα με όλα τα δώρα του κόσμου για να διαλέξει ένα από αυτά και να τον γυρίσει μετά στο κρεβάτι του πριν ξημερώσει.
Έναν προσωπικό του Θεό που θα τον κάνει σε αυτές τις διακοπές τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο του κόσμου.
Όπως ακριβώς στα παραμύθια.

Δεν είμαι σίγουρος ποιος οργανώνει τη συνομωσία.
Μπορεί ο Θεός.
Μπορεί ο Αϊ Βασίλης.
Μπορεί ο Ευγένιος Τριβιζάς.
Μπορεί ο Νίκος Παπάζογλου.
Όποιος κι αν είναι τον ευχαριστώ.
Για εμένα και για όλους.

Όταν γυρίσεις από τις διακοπές σου, κοίταξε τον κόσμο γύρω σου.
Δεν θέλει προσπάθεια, ούτε να το φέρεις στον κόσμο της λογικής.
Κοίτα καλά και θα δεις ότι είναι διαφορετικός απ’ ότι τον άφησες.
Πιο παραμυθένιος.
Πιο Αυγουστιάτικος.
Καλές διακοπές.