Τι είπες για τη μάνα μου ρε;

Κάτι είπε για τη μάνα μου.
Είπες κάτι για τη μάνα μου;
Είπε κάτι για τη μάνα μου.
Τι είπες για τη μάνα μου ρε;
Ρε τι είπε για τη μάνα μου ο μαλάκας;
Πείτε μου ρε τι είπε.
Ρε θα σε λιανίσω.

Το μπουκέτο ήταν αναπόφευκτο και προσγειώθηκε σχεδόν γλυκά στο πρόσωπο του Μιχάλη, ο οποίος παρεμπιπτόντως δεν είχε πει κάτι για τη μάνα του Λουκά. Όχι ότι είχε πρόβλημα να πει κάτι για τη μάνα του Λουκά μιας και τον μισούσε και αυτόν και εκείνη που τον γέννησε. Στην τελική ήταν και μεγάλη πουτάνα η μάνα του Λουκά και ίσως να της άξιζε να υβριστεί.
Πόσο μου είχε λείψει ένας ωραίος καυγάς. Όχι να παίρνω μέρος, τρελός είσαι; Να βλέπω. Ήταν από τα καλύτερά μου όταν πήγαινα σχολείο. Βασικά όχι. Δεν ήταν από τα καλύτερά μου όταν πήγαινα σχολείο αλλά δεν πειράζει. Είχε πλάκα. Ήσουν στην τσίτα και δεν αναλογιζόσουν σε καμία περίπτωση τη ζημιά που πάθαινε αυτός που τις έτρωγε τελικά.
Ένιωθες έναν μικρό φόβο και ένα άγχος την ώρα που έβλεπες δύο παιδιά να σπρώχνονται μέχρι να βρει ο ένας από τους δύο τα αρχίδια να ρίξει στον άλλο το πρώτο μπουκέτο και μετά να σκύψει και να βαράει στα τυφλά. Πάντα συμπονούσες αυτόν που έφαγε την πρώτη ακόμα κι αν αυτός είχε προκαλέσει τον καυγά.
Αυτό το μικρό άγχος ένιωσα και τις προάλλες όταν βρέθηκα μπροστά σε έναν old school καυγά ανάμεσα στον Λουκά και τον Μιχάλη. Δεν πλακώθηκαν πολύ. Για την ακρίβεια μια δυο μάπες έπεσαν αλλά ο αγώνας για το ποιος θα ρίξει κάτω ποιον είχε μεγάλο ενδιαφέρον. Πιασμένοι από τα μανίκια των φούτερ τους (ε έκανε ψυχρούλα) αγκομαχούσαν ο ένας με το κεφάλι του κάτω από τη μασχάλη του άλλου σε μια πρωτότυπη ραψωδία σωμάτων. Δεν υπήρχε περίπτωση να βγει νικητής από αυτή τη γελοία μονομαχία. Ο καθένας είχε φάει από 2 μπουκέτα γεμάτα και δεν έδειχνε καμία διάθεση να ρίξει και τρίτο γιατί θα έτρωγε και τρίτο.

Τι είπες για τη μάνα μου ρε;
Δεν είπες τίποτα;
Δεν είπε τίποτα;
Α καλά.
Σου γάμησα όμως όπως και να χει.

Η μονομαχία είχε οριστικά λήξει.
Η κάθε παρέα έφευγε χαρούμενη θεωρώντας ότι είχε επικρατήσει της άλλης.
Όλοι έφευγαν νικητές.
Ακόμα κι εγώ.
Που θυμήθηκα αυτά τα χρόνια που δεν θα ξαναγυρίσουν.

Είπες κάτι για τη μάνα μου;
Α νόμιζα.

PS: Μην αρχίσετε αν γράφετε σχόλια σχετικά με τη μάνα μου γιατί ξέρω που μένετε κουφάλες…χεχε