Άκουσες πατέρα;

Μου θυμίζει παιδικό καυγά αλλά φυσικά είναι πρώτο θέμα.
Σαν τα κοκόρια τσακωνόντουσαν σε μια συνεδρίαση στην οποία θα συμφωνούσαν υποτίθεται για μια ενιαία αντιπολιτευτική γραμμή.
Χαβαλέ έχει σίγουρα η φάση και αποτελεί πολυτελέστατη τροφή για εφημεριδάρχες και καναλάρχες.
Αμφιβάλλω όμως για το πόσο ενδιαφέρει εμένα το όλο θέμα και αν μου αξίζει να ανοίγω την τηλεόραση να δω ειδήσεις και να βλέπω καθημερινά τη νέα σπόντα που πέταξε ο Ευ. Βελ. στον Γιωργάκη.
Θα ήθελα να κοιμηθώ τώρα και να ξυπνήσω την 12η Νοεμβρίου και να έχει τελειώσει αυτή η φαρσοκωμωδία.
Βαρέθηκα να ασχολούμαστε με το ΠΑΣΟΚ.

Τι ακριβώς θέλει ο Γιωργάκης;
Να ξαναπροσπαθήσει να βγει πρωθυπουργός;
Αφού δεν το ’χει. Ποτέ δεν το είχε και ποτέ δεν θα το έχει.
Κι αν δεν λεγόταν Παπανδρέου δεν θα είχε μπει ποτέ στη Βουλή, πόσο μάλλον σε Υπουργείο.
Σκέψου όμως πίκρα, μετά από 2 γενιές πρωθυπουργών να καταφέρει η τρίτη γενιά να βάλει υποψηφιότητα για πρωθυπουργός και να ηττηθεί και μάλιστα 2 συνεχόμενες φορές.
Είναι σαν εμένα το ρεζίλι που μετά από 3 γενιές δικηγόρων έγινα δημοσιοκάφρος.

Ο Βαγγελάκης από την άλλη τι θέλει και το τραβάει το σκοινί;
Αν επιθυμούν τη διάσπαση του ΠΑΣΟΚ ας συνεχίσουν έτσι.
Δεν είμαι ΠΑΣΟΚ αλλά δεν θέλω να σκεφτώ τι θα συμβεί στην επόμενη Βουλή αν εκλεγεί η ΝΔ με ποσοστό άνω του 50%. Όχι γιατί θα το αξίζει, αλλά γιατί δεν θα υπάρχει άλλη σοβαρή πολιτική πρόταση.
Ας κάτσει στ’ αυγά του και λίγο ο Βαγγελάκης.
Είναι προφανές από το βράδυ των εκλογών ότι αυτός θα ηγηθεί του ΠΑΣΟΚ από δω και πέρα.
Τι σκοτώνονται τώρα;
Αλλά τον έπιασε κι αυτόν φόβος μη γίνει μαλακία και μείνει τελικά στην απέξω.

Ο Σημίτης γιατί ξεπετάχτηκε πάλι τώρα ξαφνικά;
Του έλειψαν τα αξιώματα και οι τεμενάδες;
Αν είναι σε κάθε «ανανέωση» να γυρνάμε το χρόνο 10 χρόνια πίσω, τότε βράστα.
Μου θυμίζει την ανανέωση του Ατρόμητου με την απόκτηση του Ανατολάκη.
«Εμπρός, πίσω» είναι το σύνθημα όπως έλεγε και ο δήμαρχος Πόπωτας.
Πάμε πίσω στα χρυσά χρόνια της διακυβέρνησης Σημίτη.
Τότε που η Ελλάδα ήταν ένας ονειρεμένος παράδεισος.

Αν κάποιοι πολιτικοί δεν έχουν οι ίδιοι συναίσθηση του χρόνου στον οποίο πρέπει να εγκαταλείπουν τη θέση τους, τότε πρέπει να τους δείχνει κάποιος άλλος την πόρτα της εξόδου.
Αυτό το γράπωμα από την καρέκλα και τα αξιώματα είναι ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί στην πολιτική και αυτό ισχύει σε όλο τον κόσμο. Το να θεωρεί κάποιος δεδομένη τη θέση του, επειδή βγήκε πρώτος σε ψήφους ή επειδή τον λένε Παπανδρέου ή Καραμανλή ή Μητσοτάκη είναι σαν τη μονιμότητα του δημοσίου. Αφού δεν μπορούν να με πειράξουν κι εγώ τους γράφω όλους στ’ αρχίδια μου και δεν δουλεύω.

Καιρός κάποιος να τους πειράξει όλους αυτούς.
Καιρός να τους ξεφορτωθούμε βασικά.
Η πολιτική είναι σαν το μπάσκετ.
Μπορεί μερικά παιχνίδια να τα παίρνει μόνος του ο Διαμαντίδης, αλλά ο ΠΑΟ γαμάει και δέρνει γιατί είναι καλοδουλεμένη και απόλυτα οργανωμένη ομάδα με παίκτες-εργάτες.
Η πολιτική χρειάζεται διαρκή εναλλαγή και εγρήγορση.
Η παραμονή στην εξουσία για πολύ καιρό είναι επικίνδυνο χόμπι.

Σιχαίνομαι πλέον να τους βλέπω.
Θέλω να ακούσω για τη Μιανμάρ και πρέπει αν το γυρίσω στο CNN.
Έπρεπε να βρωμίσει αιματάκι για αν ασχοληθούν τα κανάλια μας με το θέμα.
Τρίτο θέμα η μικρή Μαντλίν (θα ασχοληθώ αύριο με αυτήν γιατί ξερνάω πια).

Τέταρτο θέμα τα Mesulid.
15 πίνεις και γίνεται λέει μπόμπα το συκώτι σου. (βασικά μπορεί να ασχοληθώ με αυτό αύριο και αν αφήσω τη μικρή για Δευτέρα, δεν θα την έχουν βρει ακόμα εξάλλου)

Και μιας και είπα συκώτι, λέω το βραδάκι να πάω να πιω τίποτα να ξεχαστώ.
Δεν θέλω να γυρίσω σπίτι σήμερα και να δω ειδήσεις.
Τις βαρέθηκα.
Τους βαρέθηκα όλους τους.
Θέλω να γυρίσω ζαλισμένος από το ποτό και να ονειρευτώ 100.000 μοναχούς να πατάνε ειρηνικά πάνω σε τανκς και στρατιώτες και να βλέπουν τη χώρα τους όπως τη θέλουν οι πολίτες της και όχι όπως τους την επιβάλουν οι κυβερνώντες.
«Α, σαν την Ελλάδα δηλαδή»
Όχι φίλε μου.
Δυστυχώς όχι.