«Fufutos pizza» για PS2

«Fufutos pizza λέγετε παρακαλώ»

Πόσο τη μισούσε αυτή την ατάκα ο Σπύρος. Τη μισούσε αλλά τον είχε στοιχειώσει κιόλας. Αυτό έλεγε για 10 ώρες κάθε μέρα. Η “Fufutos pizza” ήταν η ζωή του, ο μισθός του, η γκόμενά του, ο φίλος του, το κωλοβάρεμά του…. Όλα. Τις υπόλοιπες 14 ώρες της ημέρας τις χρησιμοποιούσε για να πηγαινοέρχεται στην πιτσαρία, να χέζει, να βλέπει τσόντες και να κοιμάται.

Δώστε ένα oscar

Δώστε μου ένα oscar: Γιατί μετά από 8 υποψηφιότητες έπρεπε να πάρω κι εγώ ένα. Γιατί πλησιάζω στο τέλος της καριέρας μου και δεν γίνεται να μην έχω πάρει κι εγώ ένα αγαλματάκι. Γιατί προβάρω από το 1980 το τι θα πω έτσι και κερδίσω. Γιατί άξιζα να πάρω το oscar για τα “The last temptation of Christ” και “Good Fellas”. Γιατί δεν άξιζα να το πάρω ούτε για το “Gangs of New York”, ούτε για το “Aviator”, ούτε φυσικά για το “Departed” αλλά καμία σημασία δεν είχαν οι ταινίες. Σημασία είχε

Δ-102

Η μέρα του Νίκου ξεκίνησε απλά. Καφεδάκι, τσιγαράκι και εφημερίδα. Μετά το απαραίτητο χέσιμο κάθησε στο pc να ελέγξει τα mail του. Όλα chain mail με διάφορα βιντεάκια, pps και τα σχετικά. Βαρέθηκε και τα έσβησε όλα πριν τα δει. Μπήκε στο αθηνόραμα να προγραμματίσει τη βραδινή του έξοδο. Του άρεσε να μπαίνει στο αθηνόραμα και να ανακαλύπτει εκεί τι θα έκανε το βράδυ. Το μάτι του έπεσε στη νέα ταινία του George Wetherspoon. Ούτε που την ήξερε αλλά ήθελε να τη δει παρέα με το φιλαράκι του τον Κώστα.
«Πάμε σινεμά το βράδυ, να δούμε το “Χαρούμενο Λιβάδι”;»
«Πάμε»
«Για μπιλιάρδο πριν την ταινία;»
«Εννοείται. Πάμε village να γελάσουμε με τα μικρά.»

Ο Βασιλιάς του clubbing

Μόλις είχε διαβάσει ένα άρθρο για το τέλος του clubbing.
Ο συντάκτης έγραφε ότι οι παλιές καλές εποχές που ο κόσμος πήγαινε στα major clubs πέρασε ανεπιστρεπτί και αυτό δεν του άρεσε καθόλου. Το άρθρο έλεγε ότι τώρα υπάρχουν μικρότερα (σε κύρος, όχι σε μέγεθος) club στα οποία συχνάζουν άτομα χωρίς ταυτότητα, χωρίς κοινωνικό γίγνεσθαι. Λες και αυτοί που στήνονταν στις ουρές για να μπούνε στο Privilege και το King Size είχαν.
«Μαλακίες» σκέφτηκε. Δεν πίστευε ότι το clubbing είχε πεθάνει. Ούτε για τη γενιά του ούτε για καμία γενιά. Δεν το δεχόταν και θα το αποδείκνυε σήμερα κιόλας.

Η ηρωίδα

Απόλυτη ησυχία
3 χτύποι σχεδόν υπόκωφοι
Μικρή κίτρινη μάζα σε πράσινη μεγάλη επιφάνεια.
Το κοινό ήταν σιωπηλό. Μέχρι που ακούγεται ένα κινητό. Ο αγενέστατος θεατής πνίγει τον ήχο στην τσέπη του φούτερ του. Ο άρχοντας αγρίεψε.
«Quiet please»
Τα σετ είναι 1-1. Η Λένα πήγε καλά στο πρώτο σετ και το πήρε με 6-3. Δεν άφησε κανένα περιθώριο στην αντίπαλό της να την αμφισβητήσει. Το πρώτο της Grand Slam ήταν κοντά. Το ένιωθε. Το πίστευε.

Το υπέρβαρο

09.00 am
Στημένος σε μια ουρά, με την τσίμπλα στο μάτι και φραπεδάκι ανά χείρας.
Από το υπερπέραν ακούγεται ένα μήνυμα «Παρακαλείται ο κος Σουρουκλεμές Νικόλαος, τελευταίος επιβάτης της πτήσης 260 για Μόναχο, να προσέλθει στην πύλη 9 για άμεση επιβίβαση».
«Το μαλάκα» σκέφτομαι. Πόσο μου τη σπάνε οι τύποι που πάνε στο αεροδρόμιο 12 λεπτά πριν την πτήση τους και έχουν την απαίτηση να τους περιμένει το αεροπλάνο. Την ώρα που μπαίνει στο αεροπλάνο, οι υπόλοιποι επιβάτες τον κοιτάζουν στραβωμένοι και αυτός προβάρει ένα ηλίθιο συμπονετικό χαμόγελο ενώ από μέσα του σκέφτεται: «Με περιμένατε πάλι παλιομαλάκες ε;»

Ο Francois

Ο Francois ήταν ένας κλασικός 40άρης Γάλλος εργαζόμενος. Δούλευε σε μια μεγάλη Γαλλική αυτοκινητοβιομηχανία. Τον πρώτο χρόνο που δούλευε ένοιωθε περήφανος κάθε φορά που έβλεπε στο δρόμο ένα αυτοκίνητο που είχε περάσει από το χέρι του. «Συμβάλω κι εγώ σ’ αυτόν τον κόσμο» έλεγε και χαμογέλαγε από μέσα του. Ένοιωθε σημαντικός. Ήταν κάποιος.

Δεν ήταν είδηση αλλά για αυτόν ήταν κάποιος.

Ο Μέγας Δάσκαλος

Ο Μέγας Δάσκαλος χτύπησε το χέρι στο τραπέζι.
Η μικρή χορεύτρια πάγωσε. Για πρώτη φορά μετά από καιρό ένοιωσε ότι το όνειρό της θα έμενε απραγματοποίητο. Το προηγούμενο βράδυ έκανε 3 ώρες να κοιμηθεί από την αγωνία της.

Αρχίδια.

20 λεπτά μόνο σκεφτόταν την αυριανή μέρα.

Η συναυλία

Ο Γιώργος ήταν ένας ωραίος τύπος. Λίγο βλάκας, αλλά ωραίος. Σπούδαζε στη νομική και έτρωγε τα λεφτά του μπαμπά του. Αυτός του είχε μείνει στον κόσμο και από αυτόν ζούσε. Κάθε μέρα ξυπνούσε, φόραγε τα ίδια ρούχα με χτες και ξεκίναγε για τη νομική. Έμενε στους Αμπελόκηπους οπότε δεν χρειαζόταν Μέσα. Η μόνη του παρέα ήταν ένα ipod nano που αγόρασε πρόσφατα. Δεν είχε πολλά τραγούδια μέσα. Ένα album του Αλκίνοου είχε μόνο. Το άκουγε καθημερινά αλλά δεν βαριόταν. Μίλαγαν μέσα του οι στίχοι.

Την ωραία του βόλτα διέκοπτε ο ενοχλητικός ήχος του κινητού του. Ήταν η Μυρτώ. Την αγαπούσε τη Μυρτώ. Ήταν ο μόνος λόγος για να πάρει την προσοχή του από τους στίχους του ποιητή. Δεν τον ενοχλούσε όμως.