1 νεκρός

Ένας νεκρός, 2 σοβαρά τραυματισμένοι, 18 προσαγωγές, 6 συλλήψεις, πάνω από 100 ώρες τηλεοπτικού χρόνου. Άλλο ένα medior event. Άλλο ένα γεγονός που έπρεπε να παρουσιαστεί αλλά αναπόφευκτα και να παρερμηνευθεί και να γιγαντωθεί. Όχι για τον νεκρό. Στ’ αρχίδια τους για τον συγκεκριμένο και κάθε νεκρό. Έτσι απλά επειδή έπρεπε. Δεν είναι λίγοι αυτοί που χαίρονται με κάθε εντυπωσιακό θάνατο. Ίσως είναι πιο πολλοί. Μάλλον είναι. Σκατά.

Στον κουβά

Ο Αποστόλης ήταν ένας κανονικός άνθρωπος.
Ξέρεις, δυο πόδια, δύο χέρια, δύο μάτια και άπειρα πάθη. Ανάμεσα στα πολλά πράγματα που αγαπούσε να κάνει ο Αποστόλης ήταν και το να παίζει στοίχημα. Όχι. Δεν κατάλαβες. Δεν έπαιζε απλά. Ζούσε, ανέπνεε, υπήρχε για το πράσινο κουπόνι του ΟΠΑΠ.

Δότης σπέρματος

Ο Σωτήρης και η Μαρία δεν μπορούσαν να κάνουν παιδιά.
Ήθελαν πολύ αλλά δεν μπορούσαν. Ο Σωτήρης δηλαδή δεν μπορούσε γιατί ήταν τζούφιος. Αλλά κι η Μαρία τι να κάνει; Να τον παρατήσει για κάποιον καρπερό; Τον αγαπούσε πολύ για να το κάνει αυτό.

Ο Θεός του χωροχρόνου

Ο Κώστας μπήκε στο γραφείο του.
Έκανε καθημερινά 31 λεπτά για το γραφείο του.
Έπαιρνε το λεωφορείο που πέρναγε 08:29 έξω από το σπίτι του το οποίο έκανε 12 λεπτά να φτάσει στον προαστιακό της Κάντζας. Από κει, έπαιρνε μετά από 2 λεπτά τον προγραμματισμένο για τις 08:43 προαστιακό και σε 13 λεπτά ήταν στη Νερατζιώτισσα. Από κει 4 λεπτά περπάτημα και έφτασε. Ακριβώς 09:00.

Εθνική ταπείνωση

Εθνική ταπείνωση δεν είναι να χάνεις από τους Τούρκους 4-1, μαλάκα οπαδέ.

Σαν σταρ του σινεμά

Ο Κωνσταντίνος ανέβηκε στο λεωφορείο.
Είχε αγοράσει ένα ενιαίο ημερήσιο εισιτήριο. Δεν ήξερε πόσες διαδρομές θα έκανε και το μόνο που δεν ήθελε εκείνη τη στιγμή είναι να ασχολείται με τον κάθε μαλάκα κορακοδημοσιουπάλληλο ελεγκτή που δεν του πήρε ωραία πίπα η νοικοκυρά γυναίκα του χθες και πρέπει κάπου να βγάλει το άχτι του.

Πρέπει να…

Πρέπει να ανοίξεις τα μάτια σου.
Πρέπει να πάρεις την πρώτη σου ανάσα.
Πρέπει να κλάψεις για πρώτη φορά.

7

Ευχαριστώ το κολοκύθι για την πρόσκληση στα blogiκα oscar. Σίγουρα οι ταινίες που μου έχουν μείνει χαραγμένες είναι πάνω από 7 και θα αδικήσω κάποιες αλλά θα κάνω μια προσπάθεια και θα βάλω αυτές που μου έρχονται τώρα στο μυαλό (με τυχαία σειρά):

300 φλώροι

Μαζευτήκαμε 300 φλώροι σε μια αίθουσα.
Χαρούμενοι, εκστασιασμένοι για το θέαμα που θα παρακολουθούσαμε. Και το θέαμα δεν μας απογοήτευσε. Αίμα, βυζιά, ατάκες και μαγκιά. Μαγκιά Σπαρτιάτικη. Όχι τη μαγκιά των τωρινών Σπαρτιατών που μαζεύονται κάθε χρόνο και τιμούν την Αρχαία Σπάρτη με τσίπουρο και ελιές καλαμών λίγο πριν πάνε Ελαφόνησο να πιούνε τα τσιγάρα τους. Τη μαγκιά που λέγεται ότι είχαν κάποιοι που ζούσαν πολλά χρόνια πριν. Δεν τους λέω προγόνους. Τους λέω ιστορικά πρόσωπα. Θα είναι κρίμα να είμαστε εμείς οι 300 φλώροι απόγονοι εκείνων των 300.

300

Ήταν οι 300 και ο Λεωνίδας.
Μόνο που ο Λεωνίδας τους φώναζε «tonight we dine in hell» και οι 300 προτίμησαν να αφήσουν την κόλαση για άλλη μέρα και προτίμησαν να πάνε να δειπνήσουν στο Top’s.