Όσο ο χρόνος παγώνει

Ο χρόνος έχει δύο διαστάσεις
Σαν ένα παιχνίδι που έπλασε ένα μυστήριος Θεός
Έναν ιστό που δεν μπορείς να πάρεις στα χέρια σου να παίξεις

Υπάρχει ο χρόνος που βλέπεις στο ρολόι σου
Αυτός που τρέχει ασταμάτητα με κανόνες που του όρισαν οι άνθρωποι

Αυτός που χτίζει την καθημερινότητά σου
Που σε βλέπει να κρέμεσαι πάνω του
Που σε βλέπει να αγχώνεσαι σε κάθε κίνηση του δείκτη των δευτερολέπτων

Αυτός που γεννάει τους φόβους σου
Που σου δείχνει πόσο κοντά είσαι στο θάνατο
Που σου θυμίζει ότι ακόμα δεν τα έχεις καταφέρει

Υπάρχει όμως και ο άλλος χρόνος

Ένας ατίθασος κομπάρσος που στριφογυρνά στο μυαλό σου
Που βρίσκει τις χορδές της αντίληψής σου και χαράσει τη δική του μελωδία
Σύμφωνα με τις δικές του επιταγές

Εκείνος που κάνει τα δευτερόλεπτα να μοιάζουν με αιώνες
Και τις ώρες να μοιάζουν με λεπτά

Εκείνος που γελάει σαν κακομαθημένο παιδί κάθε φορά που σε νιώθει να έχεις το βλέμμα στο ρολόι παρακαλώντας τον να κυλήσει
Που σε κρατάει ξύπνιο σε κάθε φεγγάρι που θες να ξημερώσει
Που σε κοιμίζει μόνο όταν γευτείς το πικρόχολο αστείο του

Εκείνος που έλεγε ο Αλκίνοος ότι είναι πολύς για να τον μετράς με ένα ρολόι στη θέση της καρδιάς

Εκείνος που φροντίζει οι πιο όμορφες στιγμές σε αυτή τη ζωή να διαρκούν όσο μια ανάμνηση

Αλλά δεν αξίζει να του κρατάς κακία

Γιατί είναι ο ίδιος που πολλές φορές σε αυτή τη ζωή παγώνει

Για να σου χαρίσει μερικά αιώνια δευτερόλεπτα

Δευτερόλεπτα που μυρίζουν αθανασία

Σαν εκείνα όταν ακούς τον αγαπημένο σου στίχο
Όταν τσούζουν τα μάτια σου σαν την πιο γλυκιά πληγή
Όταν αφήνεσαι σε ένα άγγιγμα που σε τραβάει μακριά

Σαν εκείνο το υπέροχο δευτερόλεπτο που κλείνει τα μάτια της
Και με ένα μικρό χαμόγελο σε παρακαλάει να κλείσεις και τα δικά σου

Εκεί όμως ο χρόνος για σένα παγώνει

Δεν κλείνεις τα μάτια

Αλλά ταξιδεύεις με το χέρι σου στο σώμα της
Αναπνέεις τη ζεστασιά του λαιμού της

Ακουμπάς τα χείλη που σε έμαθαν να φιλάς

Ζεις

Για λίγο

Όσο ο χρόνος παγώνει