Το να φοβάσαι το θάνατο είναι φυσιολογικό
Ανθρώπινο όπως θα έλεγε και η φίλη μου η Σωτηρία
Μόνο που ο Πέτρος δεν ήταν ποτέ του ένας φυσιολογικός άνθρωπος
Όσοι τον ήξεραν τον απέφευγαν
Όχι γιατί ήταν κακός χαρακτήρας
Απλά γιατί το να τον συναναστρέφεσαι δεν ήταν ας πούμε και τόσο ευχάριστο
Ούτε για τους άλλους. Ούτε για τον Πέτρο
Δεν την γούσταρε τη ζωή του ο Πέτρος.
Δεν του προσέφερε τίποτα απολύτως
Η μόνη του παρηγοριά ήταν τα βιβλία
Αμέτρητα κιτρινισμένα λογοτεχνήματα στοιβαγμένα στο σαλόνι του
Σωροί από σελίδες, σε ένα συνονθύλευμα δημιουργίας
Η καφέ βερμούδα που φόραγε ο Πέτρος χειμώνα-καλοκαίρι είχε μια μεγάλη τσέπη
Αρκετά ευρύχωρη για να χωρέσει άνετα ένα διήγημα των 150 σελίδων
Λίγο στενή για οποιοδήποτε ακατανόητα μεγάλο πόνημα κάποιου φαντασμένου συγγραφέα
Ο Πέτρος όμως δεν ήθελε απλά να διαβάζει τα βιβλία
Όχι, δεν του έφτανε αυτό
Ήθελε να ζήσει μέσα σε ένα βιβλίο
Όταν ένας άνθρωπος ονειρευόταν παραδείσους, ο Πέτρος παρακαλούσε έναν άγνωστο Θεό, στη Δευτέρα Παρουσία να μπορέσει να τον χώσει στις σελίδες ενός βιβλίου.
Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που κάθεσαι στην πολυθρόνα ενός κινηματογράφου και ελπίζεις να ήσουν εσύ ο πρωταγωνιστής της ταινίας
Έτσι και ο Πέτρος ήθελε να ζει μέσα σε κάποιο βιβλίο
Με τη διαφορά ότι δεν ήθελε να είναι ο πρωταγωνιστής
Δεν ήθελε να είναι ο γοητευτικός ήρωας που στο τέλος παίρνει το κορίτσι
Δεν ήθελε να είναι μπλεγμένος σε κάποια πλεκτάνη και να αγχώνεται μέχρι να αποκαλυφθεί
Δεν ήθελε καν να είναι ο ευτυχισμένος τύπος που έζησε αυτός καλά κι εμείς καλύτερα
Ήθελε να είναι ένας περαστικός
Ένας μάγειρας στο εστιατόριο που τρώει ο ήρωας του βιβλίου
Ένας συνεπιβάτης στο λεωφορείο που πήρε εκείνη για να τον συναντήσει
Ένας υπάλληλος ταχυδρομείου που παρέδωσε το φάκελο
Ήθελε η ζωή του στο βιβλίο να είναι απαλλαγμένη από μελοδραματισμούς και συγκινήσεις
Μια ζωή που επαναλαμβάνεται χωρίς να διαταράσσει τους τριγύρω
Που δεν κοστίζει τίποτα
Που δεν αλλάζει τίποτα
Ο Πέτρος περνούσε ώρες ατελείωτες διαβάζοντας κάθε λογής βιβλίο που έπεφτε στα χέρια του
Έψαχνε μανιωδώς να βρει τον κατάλληλο χαρακτήρα
Κάποιον αφόρητα αδιάφορο
Κάποιον ανούσια ευτυχισμένο
Το πρόσωπό του φωτίστηκε το πρωί της Τετάρτης
Στην τελευταία παράγραφο της σελίδας 27 είχε βρει αυτό που ζητούσε
Τον ασήμαντο ήρωα που ήθελε να παραστήσει
Βάλθηκε να διαβάζει τη σελίδα ξανά και ξανά για να βεβαιωθεί
Την έκοψε από το βιβλίο και την άφησε πάνω στο τραπέζι
Έσκυψε πάνω της και την κοίταζε για μερικές ώρες, ημέρες, εβδομάδες, ποιος ξέρει..
Η αναζήτηση είχε πια τελειώσει
Έβγαλε προσεκτικά τα ρούχα του και τα ακούμπησε στο κρεβάτι
Έκλεισε τα στόρια και τις κουρτίνες για να μην μπαίνει το φως και έσυρε τα πόδια του στο μπάνιο
Ξάπλωσε γυμνός στην μπανιέρα και κάθησε 5 λεπτά ακίνητος να κοιτάζει το ταβάνι
Άνοιξε το μπουκαλάκι και το άφησε να γλιστρήσει στα χείλη του
Ήπιε βιαστικά το σκουρόχρωμο υγρό
Ακούμπησε την χοντροκομμένη σελίδα στο στήθος του
Και σταύρωσε τα χέρια του επάνω της
Έκλεισε τα μάτια και περίμενε
Το κάψιμο στον οισοφάγο έφερε κι ένα χαμόγελο στα χείλη
Σε λίγο θα ερχόταν εκείνος
Αυτός που θα του χάριζε τη θέση που ζητούσε.
Μια θέση στην οποία θα ήταν απλά ένας ασήμαντος περαστικός
Μια θέση στη σελίδα 27
Neofitology 