Θέλω να σταματήσω να νοιώθω μαλάκας και δεν με αφήνουν

Έπρεπε να πάρει ο κόσμος άμεση βοήθεια;
Έπρεπε.
Έπρεπε να δωθεί στον κόσμο χωρίς πολλά πολλά;
Έπρεπε.
Έπρεπε όμως να προστατευθεί και το δημόσιο συμφέρον;
Κι αυτό έπρεπε για να μη νοιώθω και σήμερα μαλάκας.

Στάχτη και Burberry

Πως μ’ αρέσουν οι αντιθέσεις σε αυτόν τον τόπο.
Ο ένας ΝΔ, ο άλλος ΠΑΣΟΚ.
Ο ένας βάζελος, ο άλλος γαύρος.
Ο ένας φταίχτης, ο άλλος θύμα.
Ο ένας μάγκας, ο άλλος βλάκας.
Ο ένας στάχτη, ο άλλος μπούρμπερη ή μάλλον Burberry.

Συγκέντρωση διαμαρτυρίας

Συνήθως δεν πηγαίνω σε πορείες και διαμαρτυρίες.
Η πολιτική έκφραση είναι ζήτημα καθαρά προσωπικό.
Στη σύγχρονη κοινωνία, ο καθένας διαλέγει τους τρόπους με τους οποίους επιθυμεί να εκφραστεί πολιτικά.
Για άλλον είναι το να βγαίνει στο δρόμο και να φωνάζει.
Για άλλον είναι να πάρει έναν φίλο του τηλέφωνο και να τον πείσει για κάτι.
Για άλλον είναι να κατέβει σε μια πορεία.
Για άλλον είναι να ανοίξει ένα blog.
Για άλλον είναι να ανοίξει μια εφημερίδα.
Για άλλον είναι να ζωστεί με εκρηκτικά και να σκοτώσει αθώους.
Με μερικά συμφωνώ, με τα περισσότερα διαφωνώ.

Σ’ ένα ήσυχο δικαστήριο του νομού Ηλείας

«Θαψ’ τους γρήγορα γυναίκα πριν μας πάρουν χαμπάρι»
«Αχχχχχχ τι έκανες Μήτσο μ’; Τι έκανες άντρα μουυυυυυυ;»
«Θαψ’ τους ρε γυναίκα που σου λέω κι άσε τα λόγια»
«Τι έκανες εκεί κολώνα του σπιτιού μου; Τι έκανες εκεί καμάρι μου;»
«Πιάσε το φτυάρι κι άρχισε να σκάβεις ρε γυναίκα»
«Τι έκανες εκεί παλιομαλάκα Μήτσο; Τι έκανες βρε δολοφόνε;»
«Θάψ’ τους εσύ γυναίκα κι όλα θα πάνε καλά»

Σα να μην πέρασε μια μέρα

Πέρασαν κιόλας 3 βδομάδες και κάτι ψιλά.
Περνάει ο χρόνος όταν περνάς ωραία.
3 φορές η λέξη «περνάω» σε 2 προτάσεις.
Τόση φαντασία την πρώτη ημέρα της επιστροφής.
Έφυγα.
Πέρασα πολύ ωραία.
Ξεκουράστηκα.
Αλλά μου φαίνεται ότι τίποτα δεν άλλαξε, ούτε στο κεφάλι μου, ούτε στον γύρω κόσμο, παρά τα λεγόμενα της συνομωσίας.
Φωτιές, άχρηστοι δημοσιογράφοι, προεκλογικό κλίμα, ζέστη.
Αλήθεια, τα ίδια ακριβώς δεν συζητάγαμε και πριν 20 μέρες;
Δεν βαρέθηκε κανένας;

Η τεράστια συνομωσία του Αυγούστου

Ανακάλυψα μια τεράστια συνομωσία.
Κάτι που μοιάζει περισσότερο με παραμύθι.
Και για πολλούς είναι ένα παραμύθι με καλικάντζαρους δουλευταράδες και τάρανδους που σκίζουν τους αιθέρες κάτω από το Αυγουστιάτικο φεγγάρι.
Δεν μπορείς να το ζήσεις από κοντά αυτό το παραμύθι.
Μόνο αν προσέξεις τον τόπο γύρω σου μόλις γυρίσεις από τις διακοπές σου, ίσως και να καταλάβεις κάτι.
Όπως τα Χριστούγεννα που κατεβαίνεις την ξύλινη σκάλα του σπιτιού σου και ξαφνικά η κάλτσα είναι γεμάτη και δεν θες να πιστέψεις ότι την γέμισε ο μπαμπάς σου με δώρα.
Κάπως έτσι γίνεται και τώρα αλλά δεν είναι Δεκέμβριος.
Είναι Αύγουστος.