MAX. Νεκρός, ετών 21

Υπάρχουν δύο τρόποι να δεις έναν πρόωρο θάνατο.
Να σταθείς πάνω από το άψυχο σώμα του και να κλάψεις για αυτά που δεν πρόλαβε να ζήσει.
Ή να βάλεις μαύρα γυαλιά και να σταθείς λίγα μέτρα μακριά από τον νεκρό, χαμογελώντας για όλα εκείνα που πρόλαβε να ζήσει.

Την πρώτη ημέρα που μπήκα στο MAX, πήρα ένα τεύχος στα χέρια μου.
Αναρωτιόμουν τι ήταν αυτό το «Περίοδος Β» που έγραφε στο εξώφυλλο αλλά δεν τολμούσα να ρωτήσω.
Άργησα να καταλάβω ότι οι τρεις περίοδοι που διένυσε το MAX μέχρι τον θάνατό του αντικατόπτριζαν και τις τρεις περιόδους της ζωής ενός ανθρώπου 21 ετών.

Ενός παιδιού
Ενός εφήβου
Κι ενός άγουρου ενήλικα..

Ανδρών που άκουγαν στο όνομα MAX..

Η περίοδος Α’ ήταν η περίοδος χάριτος. Κι όπως ένα παιδί αναγκάζεται να μάθει τον κόσμο γύρω του, έτσι κι ο MAX έπρεπε να μάθει να ζει. Να αφουγκραστεί τον κόσμο και να προσαρμόσει τη ζωή στο περιβάλλον γύρω του. Πάνω απ’ όλα όμως έπρεπε να παίξει. Κι ακριβώς επειδή ήταν παιδί, ο κόσμος έμοιαζε με ένα γιγαντιαίο παιχνίδι.

Και έπαιξε ο MAX. Πήρε μια μεγάλη μπάλα και την κλώτσαγε δεξιά-αριστερά. Δεν τον ένοιαζε αν θα σπάσει κάποιο βάζο, δεν τον ένοιαζε αν θα λερώσει το φρεσκοπλυμένο μπλουζάκι του, δεν τον ένοιαζε αν θα ματώσει το γόνατό του. Κι αυτό γιατί ήξερε πως ό,τι ζημιά κι αν έκανε, είχε πάντα τον μπαμπά και τη μαμά εκεί να πληρώσουν τα σπασμένα.

Κάποια στιγμή όμως έπρεπε να μεγαλώσει. Τα κοντά παντελόνια στένεψαν και με την περίοδο Β’ ήρθαν και τα ρούχα της εφηβείας. Κι ο MAX ήταν έφηβος με όλη τη σημασία της λέξης. Από το 2006 και μετά βγήκε στο δρόμο με σπυράκια στο πρόσωπο αλλά με εκείνη την ορμή που κάνει το αίμα στις φλέβες να βράζει.

Φόρεσε ένα τζιν και ένα απλό φανελάκι, έκλεισε με δύναμη την πόρτα του σπιτιού πίσω του και έπιασε τη ζωή απ’ τα μαλλιά. Έπαιξε ξύλο, άκουσε μουσικές, ερωτεύτηκε, φοβήθηκε, γούσταρε, έκλαψε, ταλαιπωρήθηκε, μέθυσε, ροκάρισε, σακατεύτηκε, πωρώθηκε και ανδρώθηκε.

Δεν φοβήθηκε να λερώσει τα παπούτσια του και όταν έφτασε στα 19, έβαλε ένα ποτό στο ποτήρι, άραξε σε μια πολυθρόνα και κοίταξε περήφανα και νοσταλγικά τα τελευταία 3 χρόνια της ζωής του.

Μόνο που κάθε καλή βραδιά με ποτό, γυναίκες και ωραίες μουσικές την ακολουθεί και το επόμενο πρωί. Η ώρα να σηκωθείς από το κρεβάτι, παρά τον πονοκέφαλο, για να αντιμετωπίσεις το hangover. Να μπεις στο ντους, να ξεπλυθείς από την αμαρτωλή εφηβεία και να πας στη δουλειά.

Μπαίνοντας στην Γ’ περίοδο της ζωής του, ο MAX σοβάρεψε. Κι όσο κι αν προσπαθούσε να θυμηθεί πώς είναι να είσαι παιδί, δεν τα κατάφερνε. Κι αυτό γιατί άρχισε να φέρεται και να του φέρονται σαν ενήλικα.

Έπρεπε να στηθεί στην ουρά της τράπεζας, να φτιάξει φορολογική δήλωση και να γραφτεί στο ταμείο. Να μείνει μόνος του, να πληρώνει τους λογαριασμούς στην ώρα τους, να πάρει δάνειο και να συντηρεί τον εαυτό του. Να σοβαρέψει και να βρει μια δουλειά. Να σταματήσει να παίζει, να μεγαλώσει. Κι όταν τα βρήκε σκούρα και ζήτησε βοήθεια από τους γονείς του, εισέπραξε την απάντηση ότι είναι πλέον ενήλικας και πρέπει να τα βάλει πέρα μόνος του.

Και η αλήθεια είναι ότι ο MAX μπορούσε να τα βγάλει πέρα και μόνος του.

Αλλά δεν είχε πλέον καμία αξία..

Ούτε για τον ίδιο
Ούτε για τους γονείς του
Ούτε για τους ανθρώπους γύρω του

Γιατί όταν προσπαθείς να βάλεις την ψυχή ενός εφήβου στο σώμα ενός ενήλικα, είναι σίγουρο ότι θα αποτύχεις. Είσαι καταδικασμένος να σκοτώσεις τον έφηβο που ανασαίνει μέσα στο σώμα. Και όταν τελικά καταφέρεις να τον σκοτώσεις, μένουν μόνο οι αναμνήσεις..

Οι αναμνήσεις ενός πληγωμένου έφηβου που δεν θέλησε ποτέ να μεγαλώσει