Γιατί να βρούμε την Madeleine;

Είναι άσχημο όταν πεθαίνει ένα παιδί.
Είναι ίσως ακόμα χειρότερο όταν εξαφανίζεται.
Γιατί δεν έχεις για τι να κλάψεις, παρά ζεις με μια αέναη ελπίδα ότι θα το ξαναβρείς.
Είναι άσχημο για τη μάνα.
Είναι άσχημο για τον πατέρα.
Είναι άσχημο για συγγενείς και φίλους.
Είναι άσχημο ακόμα και για τη χώρα του παιδιού.
Αλλά όταν καταντάει να αποτελεί media event για 148 ημέρες, τότε κάπου έχει χαθεί το μέτρο.

Άκουσες πατέρα;

Μου θυμίζει παιδικό καυγά αλλά φυσικά είναι πρώτο θέμα.
Σαν τα κοκόρια τσακωνόντουσαν σε μια συνεδρίαση στην οποία θα συμφωνούσαν υποτίθεται για μια ενιαία αντιπολιτευτική γραμμή.
Χαβαλέ έχει σίγουρα η φάση και αποτελεί πολυτελέστατη τροφή για εφημεριδάρχες και καναλάρχες.
Αμφιβάλλω όμως για το πόσο ενδιαφέρει εμένα το όλο θέμα και αν μου αξίζει να ανοίγω την τηλεόραση να δω ειδήσεις και να βλέπω καθημερινά τη νέα σπόντα που πέταξε ο Ευ. Βελ. στον Γιωργάκη.
Θα ήθελα να κοιμηθώ τώρα και να ξυπνήσω την 12η Νοεμβρίου και να έχει τελειώσει αυτή η φαρσοκωμωδία.
Βαρέθηκα να ασχολούμαστε με το ΠΑΣΟΚ.

Ο Γιαννάκης και η μασατζού

Ο Γιαννάκης ήταν ένας κλασικός φλούφλης, γόνος ισχυρού πατέρα.
Φλωράκι με τα όλα του που σου λέω.
Μπαμπάς με λεφτά να φαν κι οι κότες (δεν άντεξα να μην την πετάξω την κλισεδούρα), μαμά με κομμωτήριο κάθε Δευτέρα και Παρασκευή πρωί, αδερφή που ζει στο Λονδίνο γιατί βαρέθηκε να ζει με τους γονείς και τον βλαμμένο αδερφό της και μια υπηρέτρια που μάταια του βάζει τα βυζιά της στη μάπα μπας και ξυπνήσει λιγάκι.

Δεδομένος και πελάτης

Σαν φαρσοκωμωδία εκτυλίσσεται και δεν ξέρω αν θέλω να την παρακολουθήσω.
Ένας-ένας οι μονομάχοι ανεβαίνουν στο πάλκο και δίνουν τη μάχη των εντυπώσεων.
Γιατί εδώ που έχουμε καταλήξει, η πολιτική είναι μάχη ψήφων και εντυπώσεων.
Από τη μία ο Γιωργάκης και από την άλλη ο Βαγγελάκης.
Σε μια άνιση μάχη αν ήταν σούμο.
Σε μια άνιση μάχη αν ήταν αγώνας δρόμου.
Σε μια άνιση μάχη αν ήταν διαγωνισμός παρρησίας.
Σε μια άνιση μάχη αν ήταν διαγωνισμός Αμερικανοφιλίας.

Η μαλακία του Έλληνα

Άκουσα χτες το βράδυ στο ραδιόφωνο μια ατάκα που την έχω ακούσει πολλές φορές: «Ζήσε το κάθε λεπτό σαν να είναι το τελευταίο σου».
Πάντα μου άρεσε όταν άκουγα αυτή την ατάκα και πάντα πίστευα ότι είναι σωστή.
Όταν κάποιος πέθαινε ή όταν με έπιαναν οι μαύρες μου σκεφτόμουν αυτό.
Χτες όμως σκέφτηκα ανάποδα και συνειδητοποίησα ότι είναι ίσως η μεγαλύτερη μαλακία του Έλληνα.
Αυτή η μαλακία για την οποία αυτή η χώρα δεν πρόκειται να πάει ποτέ μπροστά.
Απλούστατα γιατί όλοι ζούμε το κάθε μας λεπτό σαν να είναι το τελευταίο μας.

Η απαγορευμένη ομάδα

Για άλλη μια ημέρα σκέφτηκα να σχολιάσω τα τεκταινόμενα αλλά μου φαίνονται πολύ μίζερα και πολύ λίγα μπροστά στα ερεθίσματα που μας χαρίζει απλόχερα αυτή η ζωή.
Χτες το βράδυ παρακολούθησα στην τηλεόραση έναν άνθρωπο να κλαίει.
Ήταν ένα ντοκιμαντέρ στην ΕΤ1 για το οποίο είχα ακούσει διάφορα αλλά δεν το είχα δει ποτέ μέχρι χθες.
Όποιος το παρακολούθησε, θα καταλάβει γιατί επιλέγω να το σχολιάσω.
Τελικά μερικά μικρά πράγματα είναι πολύ μεγάλα και μερικά μεγάλα όπως αυτά που βρίσκονται στη σημερινή ειδησεογραφία της Ψωροκώσταινας είναι τόσο μα τόσο μικρά.

Συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα

Δεν νίκησα αλλά μπορούσα να νικήσω.
Βασικά δεν νίκησα γιατί δεν κατέβηκα.
Αν κατέβαινα όμως θα τους είχα σκίσει όλους.
Τι 152 έδρες και μαλακίες.
300 έδρες θα είχα για πάρτη μου.
Όλους τους βουλευτές με το μέρος μου.
Αλλά δεν ήθελα να κατέβω χθες.
Λίγο το μπάσκετ, λίγο μια καούρα από κάτι σουβλάκια, δεν θα σε κυβερνήσω φέτος.
Σε 4 χρόνια όμως θα είμαι ο πρωθυπουργός σου.

Ζήτω η ανεξαρτησία του Τύπου

Σε μια κρίσιμη στιγμή.
2 ημέρες πριν τις εκλογές.
Ο ελεύθερος και ανεξάρτητος Τύπος της χώρας κάνει το καθήκον του.
Αναπαράγει αυτούσια και αντικειμενικά τα μηνύματα των πολιτικών και του λαού, χωρίς διακρίσεις, διανέμοντας ισόποσα το χώρο του σε όλες τις δημοκρατικές φωνές.
Η δημοκρατία δεν θα νικήσει την κυριακή.
Η δημοκρατία έχει νικήσει πολύ καιρό τώρα.
Ας αναφωνίσουμε όλοι μαζί τρια Ζήτω για την ανεξαρτησία του Τύπου από κομματικά και εμπορικά συμφέροντα, αφού ρίξουμε μια ματιά σε μερικά πρωτοσέλιδα.

Τι είπες για τη μάνα μου ρε;

Κάτι είπε για τη μάνα μου.
Είπες κάτι για τη μάνα μου;
Είπε κάτι για τη μάνα μου.
Τι είπες για τη μάνα μου ρε;
Ρε τι είπε για τη μάνα μου ο μαλάκας;
Πείτε μου ρε τι είπε.
Ρε θα σε λιανίσω.

Οι διακαναλικοί Πεφωτισμένοι

Πολύ μ’ αρέσουν οι διακαναλικές αβρότητες.
Δύο ημέρες άλλαζα κανάλι και έπεφτα στις ίδιες φάτσες ξανά και ξανά.
Ήταν λες και είχε γίνει κάποια επανάσταση και έβγαιναν οι φωτισμένοι φιλόσοφοι από το σπήλαιο του Πλάτωνα για να δώσουν οδηγίες διακαναλικά.
Τη μία ο τηλεμαραθώνιος, την άλλη το debate.
Χόρτασε η ψυχή μου μαλακία και λέω να τη μοιραστώ μαζί σας.
Μαζί και ένα tip επικοινωνιακής πολιτικής (που μυαλό οι φωτισμένοι;)