Στείλε μήνυμα

Ο Λουκάς ήταν ένας συνηθισμένος 20άρης.
Φοιτητής του ΤΕΙ Γραφιστικής Αθήνας, με το σκουτεράκι του, το χαρτζιλίκι του από την καφετέρια που δούλευε τα βράδια και το 3G κινητό του που απέκτησε με επιδότηση εντελώς δωρεάν μιας και χρύσωνε κάθε μήνα την εταιρεία κινητής τηλεφωνίας που είχε επιλέξει.

Ευθύνες

Κάποιος πρέπει να φταίει.
Όχι γιατί ζήτησε ο νεκρός ευθύνες. Όχι γιατί παίζει ρόλο ποιος έχει την ευθύνη. Όχι γιατί θα βγει κάτι από το να αποδοθούν ευθύνες. Έτσι απλά γιατί κάποιος πρέπει να φταίει. Ο τράγος. Όχι αποδιοπομπαίος γιατί ίσως και να έφταιγε. Αλλά ποιος χέστηκε για το ποιος φταίει.

Για μια πίπα

Ο Florent ήταν ένας συνηθισμένος Βέλγος.
Με τη δουλίτσα του στην πολυεθνική, τις κατάρες του για τη συνεχή βροχή, το κόμπλεξ του που η Ολλανδία είναι τόσο δημοφιλής ενώ το Βέλγιο είναι για τον πούτσο κι όλα τα σχετικά. Ο Florent δεν πέρναγε άσχημα. Καθόλου άσχημα. Η γυναίκα του έλειπε αλλά που θα του πήγαινε, θα την έβρισκε κι αυτή.

Ο βιρτουόζος

Ο Τζόσουα είναι βιολιστής.
Ξεκίνησε από το σπίτι του στις 7 το πρωί φορώντας ένα απλό τζιν, ένα απλό μπλουζάκι και ένα καπελάκι του μπειζμπολ. Στο ένα χέρι κρατούσε ένα κυπελλάκι καφέ και στο άλλο το βιολί του, ένα Στραντιβάριους που είχε αγοράσει πριν μερικά χρόνια. Στις 7:51 της Παρασκευής 12 ιανουαρίου ήταν ήδη έξω από τον κεντρικό σταθμό του μετρό στη Βοστώνη έτοιμος να μαγέψει τα πλήθη.

Εκστρατεία κατά της τυπικής μαλακίας

«Καλησπέρα κε Γιώργο»
«Καλησπέρα… Τι κάνεις;»
«Καλά»
…
«Τι άλλα νέα;»
«Τα ίδια… ήρεμα»
«Σίγουρα;»
«Ε ναι»
«Α ωραία. Καλό απόγευμα»
«Επίσης»

Va fan culo

Ο Francesco ήταν ένας απλός κουρέας στην Πάντοβα.
Όχι κομμωτής… κουρέας. Κι έχει σημασία αυτό γιατί στο μαγαζί του έμπαιναν μόνο άντρες για να κουρευτούν. Άντρες κάθε ηλικίας, οικονομικής ευχέρειας και κοινωνικής κάστας. Γυναίκες δεν έμπαιναν στο κουρείο του εκτός από εκείνο το μισητό είδος της γυναίκας που θέλει ο άντρας της να κουρεύει τα μαλλιά του όπως εκείνη θέλει για να ταιριάζουν με τα δικά της μαλλιά και το image της. Ο Francesco τους λυπόταν αυτούς τους άντρες που τους έσερναν από τη μύτη οι γυναίκες τους. Κι η δικιά του η γυναίκα μια μαλακισμένη και μισή ήταν αλλά από τη μύτη δεν τον έσερνε για κανένα λόγο.

Άσε με

Άσε με ν’ αναπνεύσω.
Άσε με να ζήσω.
Άσε με να νοιώσω τη γλυκιά γεύση του οξυγόνου.
Άσε με να γευτώ τις χαρές της ζωής.

Ανατριχίλα

Εκεί που το περιβάλλον παύει να έχει σημασία και το μόνο που νοιώθεις είναι τα ακόρντα και οι στίχοι. Εκεί που αντριχιάζει όχι κάποια τυχαία κριτική επιτροπή αλλά ο κάθε άνθρωπος που έχει ακόμα την πολυτέλεια να νοιώθει και να ονειρεύεται. Ευχαριστώ την Αλεπού για την πρόσκληση στα τραγούδια που με κάνουν να ανατριχιάζω όταν τα ακούω.
(Με τυχαία σειρά)

Το ξενοδοχείο με τα μοντέλα

Ότι είμαστε σκατοφάρα δεν χρειάζεται να σας το πω.
Χθες είχα την χαρά, τιμή, αγγαρεία, όπως θέλετε πείτε το να περάσω τη μέρα μου σε ένα ξενοδοχείο με ξένα μοντέλα. Γυναίκες και άντρες που έχουν έρθει στη χώρα μας για να κάνουν φωτογραφήσεις, διαφημίσεις, επιδείξεις και ότι άλλο μπορεί να κάνει κανείς ως μοντέλο στη χώρα μας. Λυπάμαι που αυτοί οι άνθρωποι με έκαναν για άλλη μια φορά να καταλάβω πόσο αχάριστος είμαστε σαν λαός.

Δώστε βίσμα στο λαό

Ο G. έφυγε για το στρατό.
Χωρίς βίσμα.
Χωρίς ελπίδα.
Να υπηρετήσεις την πατρίδα σου λένε.
Ωραία υπηρεσία προσφέρεις που πας και την κωλοαράζεις σε ένα φυλάκιο με άλλους 10 ψωλοβρόντηδες και όλη μέρα βαράς σκοπιές και βλέπεις nova. Αυτό βέβαια δεν είναι και ο μέσος όρος γιατί υπάρχουν και πολύ καλύτερα αλλά και πολύ χειρότερα. Στη χώρα του βίσματος όπου όλα γίνονται αν είσαι τριτοξάδερφος του μπατζανάκη του γαμπρού του αδελφού του γραμματέα του Υπουργού, ο στρατός δεν θα ήταν στην απέξω.