A girl called Lucy

Τα πόδια της πάλεψαν για μερικά δευτερόλεπτα με το σεντόνι
Η μέση της ανασηκώθηκε για να ξεκολλήσει από το στρώμα
Τα χέρια της ήταν μάταια εγκλωβισμένα σε αυτό το σώμα
Ό,τι και να έκανε, το βάρος δεν έφευγε από πάνω της

Φτάνει να μην ξυπνήσει

Η Ελένη διέσχισε το διάδρομο μπροστά από το παιδικό δωμάτιο.
Άνοιξε σιγά σιγά την πόρτα για να μπορέσει να δει το γιο της.
Από τη χαραμάδα είδε τα μάτια του Βασίλη ανοιχτά να κοιτούν έξω από το παράθυρο.
Πλησίασε και κάθησε στο κρεβάτι, δίπλα του.

Η Σκέψη, ο Φόβος και μια φέτα ανανά

Γεια σου, τι κάνεις;
Δεν σας ξέρω κύριε.
Δεν είστε φίλος μου;
Όχι και δεν θέλω να γίνω.
Μα γιατί; Είμαι πολύ συμπαθητικός όταν δεν είμαι στο χώρο.
Δεν θέλω άλλους φίλους κύριε, έχω αρκετούς.

Αυτό είναι το ποτό μου;
Όχι, το δικό μου είναι κύριε.
Μπορώ να πιω λίγο;
Προφανώς και όχι.
Τι πίνετε;
Θα φύγω τώρα γιατί είστε λίγο περίεργος.

Εσύ πάλι ποιος είσαι;
Ο μπάρμαν φίλε. Τι θα πάρεις;
Κάτι σε χαμηλό ποτήρι με δύο παγάκια και μια φέτα ανανά.
Έχεις πιει;
Όχι αλλά έχω φάει καλά το μεσημέρι. Σέρβιρέ με σε παρακαλώ.
Δεν θα έπρεπε κανονικά αλλά σε λυπάμαι.

Μήπως είδες το φίλο μου;
Δεν τον ξέρω το φίλο σου.
Θες να μιλήσουμε μαζί αφού δεν είναι εδώ ο φίλος μου;
Δεν ψήνομαι και πολύ.
Ως μπάρμαν δεν είσαι υποχρεωμένος να με ακούσεις;
Ως μπάρμαν ναι, ως άνθρωπος όμως βαριέμαι.

Εσύ πάλι ποια είσαι;
Εκείνη η Σκέψη που είχες πριν καιρό.
Και τι θες πάλι απ’ τη ζωή μου;
Εσύ με φώναξες.
Εγώ; Νόμιζα ότι είχα ξεμπερδέψει μαζί σου.
Αν είχες ξεμπερδέψει δεν θα ήμουν εδώ.

Το παιδί εκείνο που ερχόταν μαζί σου, που είναι;
Ο Φόβος; Δεν θα ξανάρθει.
Κρίμα, είχε ενδιαφέρον η παρέα του.
Είχε, μέχρι που βρήκες το θάρρος να του πεις να φύγει.
Κι εσύ; Θα μείνεις να μου κάνεις παρέα;
Δεν έχω κι άλλη επιλογή… Καληνύχτα