Φτάνει να μην ξυπνήσει

Η Ελένη διέσχισε το διάδρομο μπροστά από το παιδικό δωμάτιο.
Άνοιξε σιγά σιγά την πόρτα για να μπορέσει να δει το γιο της.
Από τη χαραμάδα είδε τα μάτια του Βασίλη ανοιχτά να κοιτούν έξω από το παράθυρο.
Πλησίασε και κάθησε στο κρεβάτι, δίπλα του.

Γιατί δεν κοιμάσαι μικρέ μου;
Σκέφτομαι μαμά.
Τι σκέφτεσαι;
Τη Μαριλένα από το σχολείο.
Ποια είναι αυτή η Μαριλένα;
Είναι το πιο όμορφο κορίτσι στον κόσμο.

Και πώς τη σκέφτεσαι Βασίλη μου;
Τη σκέφτομαι να κοιμάται.
Να κοιμάται; Γιατί;
Γιατί αν ξυπνήσει, θα με διώξει μακριά..

Γιατί να σε διώξει μικρέ μου;
Γιατί δεν είμαι όμορφος. Και φοράω και σιδεράκια.
Τα δόντια σου τα έπλυνες;
Ναι. Τα έπλυνα για να βγάλω γρήγορα τα σιδεράκια και να αρέσω της Μαριλένας.
Κοιμήσου τώρα, είναι αργά.

Η Ελένη άπλωσε το χέρι της και έκλεισε τα μάτια του Βασίλη.
Ήξερε ότι ο γιος της δεν ήταν το πιο όμορφο παιδί στον κόσμο.
Αλλά δεν είχε καμία σημασία.
Τον σκέπασε και βγήκε από το δωμάτιο.

Έφτασε στην τουαλέτα και έβγαλε τη ρόμπα που φορούσε πάνω από το λευκό της νυχτικό.
Στάθηκε απέναντι στον καθρέφτη και έπιασε τα μαλλιά της σε κότσο.
Πήρε στοργικά στα χέρια της ένα μπουκαλάκι άρωμα και ψέκασε το λαιμό της.
Μια σταγόνα κύλησε μαρτυρικά στο στέρνο της μέχρι να φτάσει να ποτίσει το στήθος της.

Γλίστρησε στην κρεβατοκάμαρα και χώθηκε στα σεντόνια, δίπλα στον κοιμισμένο άντρα της.
Για μια στιγμή σκέφτηκε να περάσει το χέρι της μέσα από τη μπλούζα του.

Αλλά αμέσως το μετάνιωσε και έμεινε να τον κοιτάζει να κοιμάται.

Ήξερε…

Ήξερε ότι αν ξυπνούσε, θα την έδιωχνε μακριά